Gastcolumn Macha van der Vaart: Sprongetje

Mijn hart maakte een sprongetje dit weekend. Waarmee het bij mij lang geleden is begonnen, mag mijn dochter nu ook ervaren: deel uitmaken van een nationaal team onder 15 jaar. Mogelijkheden zoeken en experimenteren om het beste uit jezelf te halen, in samenwerking met anderen. Naast dat het onwijs leuk is, kan het ook heel spannend zijn. Soms wel eens iets té, waardoor je gedachten en die spanning je als speelster overnemen en leiden. 

Macha van der Vaart  tijdens de Olympische spelen van van 2004 in Athene tegen Duitsland Foto: Ben Haeck -Hockeyfotografie.nl

Vanaf het moment dat de groep voor het eerst ging trainen, vond ik het ook als ouder heel spannend. Mijn belemmerende overtuigingen en waarden zijn de afgelopen tijd wel eens met mij aan de haal gegaan. Knap irritant. Voor mij en zeker ook voor mijn dochter. Ik was iets te betrokken als moeder. Zo wilde ik niet dat eerste toernooi voor mezelf ervaren. Ook niet voor mijn dochter. 

Fien van Leeuwen (dochter Macha) in actie bij Oranje meisjes onder 15 ook tegen buurland Duitsland. - Foto: Aangeleverd

Dus: nooit te oud om te leren toch? Vanuit mijn rol als coach op teamontwikkeling, waarin ik veel werk met Management Drives en Neuro Linguïstisch Programmeren, weet ik hoe mijn brein werkt. Hoe de structuur en opbouw hierin is en dat dit van aangeleerde overtuigingen en eigenwaarden stevig aan elkaar zit. En hoe dit voor je kan werken en ook tegen je.

Vanuit dit inzicht en mijn wil om meer te kunnen genieten van haar eigen ontdekkingsreis in de sport, heb ik daarom dit weekend bewust iets anders gedaan in mijn rol als betrokken moeder. Ik heb me niet laten leiden door mijn eigen belemmerende overtuigingen en waarden. Dat helpt mezelf niet, noch mijn dochter. Ik heb bewust gekozen om vanuit nieuwsgierigheid en verwondering dit weekend te beleven. Was dit makkelijk? Nee. Heeft het me veel opgeleverd? Ja.

Ik heb meer kunnen genieten van mijn dochter. Van hoe deze groep in drie dagen veel meer een team is geworden. Van hoe alle individuen iets kunnen toevoegen aan het team. Van het begeleidingsteam dat de meiden daarin gemotiveerd heeft. Van hun allereerste kennismaking met internationaal hockey, met presteren onder druk en de spanning die dat met zich meebrengt. Dat je je eigen ego soms opzij kunt zetten in het belang van het team.

Learning by doing en soms net een stapje verder stretchen uit je comfortzone. Als ik mezelf minder had uitgedaagd om een andere keuze te maken dan mijn gebruikelijke patronen, dan had ik dit gevoel van het sprongetje dat mijn hart maakte niet gevoeld.